Η αλήθεια που ξεχνάει να σου πει ο κόσμος όταν είσαι έφηβος

Σε ρωτούν:
“Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”
“Έχεις βρει τι σου ταιριάζει;”
“Ξέρεις τι θέλεις;”

Και κάπου εκεί αρχίζει να σε βαραίνει αυτή η ερώτηση.
Όχι γιατί δεν έχεις όνειρα.
Αλλά γιατί νιώθεις πως πρέπει να έχεις ήδη βρει τον εαυτό σου — κι ας είσαι ακόμα στη μέση της διαδρομής.

Μέσα σε μια κοινωνία που σου λέει συνέχεια να κυνηγάς, να αποδίδεις, να ξεχωρίζεις,
μπορεί να ξεχνάς κάτι βασικό: δεν χρειάζεται να “γίνεις” κάτι για να αξίζεις.

Αξίζεις τώρα.
Όπως είσαι.
Με τις αμφιβολίες σου, τις ευαισθησίες σου, τα “δεν ξέρω” σου.

Δεν υπάρχει κάτι λάθος στο να μη νιώθεις έτοιμος.
Ούτε στο να μην έχεις απαντήσεις.
Ούτε στο να προχωράς λίγο-λίγο, χωρίς “μεγάλο πλάνο”.

Έχω γνωρίσει εφήβους που κουράστηκαν πριν καλά καλά ξεκινήσουν.
Που νόμιζαν πως πρέπει να δείξουν σιγουριά, ενώ μέσα τους ένιωθαν χαμένοι.
Που έκρυβαν τις ερωτήσεις τους, γιατί πίστευαν ότι μόνο οι “αδύναμοι” έχουν αμφιβολίες.

Αλλά ξέρεις τι; Οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι εκείνοι που τολμούν να μη ξέρουν.
Που επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι σε εξερεύνηση.
Που δεν τρέχουν να φτάσουν κάπου, αλλά περπατούν με αλήθεια.

Μπορεί να μη βλέπεις ακόμα πού πας.
Αλλά το πώς περπατάς τώρα, έχει σημασία.
Και το να μείνεις αυθεντικός, σε έναν κόσμο που περιμένει ρόλους, είναι ήδη μια νίκη.

Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλους “τέλειους”.
Χρειάζεται ανθρώπους αληθινούς.

Και εσύ, απλώς και μόνο επειδή είσαι εσύ,
φέρνεις κάτι μοναδικό.
Ακόμα κι αν δεν το βλέπεις πάντα.