Αυτοπεποίθηση για εφήβους: Δεν χρειάζεται να φαίνεσαι δυνατός για να είσαι

Κάποιοι δείχνουν άνετοι.
Ξέρουν τι να πουν. Πώς να σταθούν. Τι να φορέσουν.
Μιλούν με σιγουριά, γελούν δυνατά, απαντούν χωρίς να διστάζουν.

Και εσύ, τους κοιτάς.
Και κάπου μέσα σου λες:
“Μάλλον εγώ δεν είμαι έτσι. Μάλλον μου λείπει κάτι.”

Αλλά ας το ξεκαθαρίσουμε:
Η αυτοπεποίθηση δεν είναι θέατρο. Δεν είναι φωνή. Δεν είναι ρόλος.

Είναι κάτι πιο ήσυχο.
Είναι η στιγμή που επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι όπως είναι, χωρίς να ντρέπεσαι.
Είναι να ξέρεις ότι έχεις αξία, ακόμα κι όταν δεν σε χειροκροτούν.
Είναι να μην χρειάζεται να προσπαθείς τόσο σκληρά για να “φαίνεσαι” — γιατί έχεις αρχίσει να νιώθεις ότι είσαι.

Έχω δει εφήβους με “λίγα λόγια” αλλά τεράστια παρουσία.
Παιδιά που έμπαιναν στο δωμάτιο αθόρυβα, αλλά άκουγες τη σκέψη τους χωρίς να μιλήσουν.
Και άλλους που έπαιζαν τον ρόλο του “δυνατού”, αλλά μέσα τους ήταν κουρασμένοι απ’ την προσπάθεια.

Η αυτοπεποίθηση δεν χτίζεται με εξωτερικά σημάδια. Χτίζεται μέσα σου.

Και χτίζεται σιγά-σιγά.
Όταν αρχίζεις να ακούς τον εαυτό σου.
Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να πει “δεν είμαι σίγουρος”.
Όταν σταματάς να συγκρίνεσαι συνέχεια.

Δεν είναι εύκολο.
Αλλά είναι δυνατό.
Και ξεκινάει απ’ το πιο μικρό:
Να σταθείς απέναντι στον καθρέφτη και να πεις:
“Είμαι ΟΚ, ακόμα κι αν δεν είμαι τέλειος.”

Μιχάλης Πιλάβιος, MA