Δεν Χρειάζεται να Είσαι Δυνατός Πάντα: Η Σημασία του να Δείχνεις Ευαλωτότητα ως Έφηβος

Υπάρχει ένα σιωπηλό μήνυμα που πολλοί έφηβοι μαθαίνουν χωρίς να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα:
“Μην δείχνεις ευάλωτος.”
“Μην κλαις.”
“Μην αφήνεις να φαίνεται ότι κάτι σε πονάει.”

Και έτσι, σιγά-σιγά, μαθαίνουν να φορούν μια πανοπλία.
Μια πανοπλία “δυνατού”, “άνετου”, “cool” — ακόμα κι όταν μέσα τους γίνεται χαμός.

Όμως η αλήθεια είναι αυτή: το να νιώθεις δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη.
Το να αφήνεις τον εαυτό σου να λυγίσει κάποιες στιγμές είναι ένδειξη εσωτερικής υγείας, όχι αδυναμίας.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι πάντα καλά. Και κανείς δεν πρέπει να νιώθει ότι πρέπει να είναι.

Έχω ακούσει εφήβους να μου λένε:
“Δεν θέλω να επιβαρύνω τους άλλους.”
“Δεν θέλω να με θεωρούν ‘αρνητικό’.”
“Δεν με παίρνουν στα σοβαρά όταν λέω ότι δεν είμαι καλά.”

Η ψυχή ενός εφήβου είναι εύθραυστη και πανίσχυρη μαζί. Και δεν της αξίζει να κρύβεται.

Αυτό που χρειάζονται οι έφηβοι δεν είναι να γίνουν “πιο σκληροί” — είναι να τους δοθεί χώρος να είναι άνθρωποι.
Να μπορούν να πουν: “Δεν είμαι καλά σήμερα.”
Χωρίς ντροπή.
Χωρίς ενοχή.
Χωρίς να φοβούνται ότι κάτι πάει “λάθος” με αυτούς.

Το να ζητάς βοήθεια είναι πράξη ωριμότητας.
Το να κλαις είναι τρόπος να καθαρίζεις το μέσα σου.
Το να μιλάς είναι δρόμος για να μη νιώθεις μόνος.

Και αν είσαι έφηβος και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θέλω να σου πω το εξής:

Δεν είσαι αδύναμος όταν δυσκολεύεσαι.
Είσαι απλώς άνθρωπος. Και αυτό είναι αρκετό.

Μην φοβάσαι να δείξεις την αλήθεια σου.
Ούτε να ζητήσεις μια αγκαλιά.
Ούτε να πεις: “Με κουράζει να προσποιούμαι ότι είμαι πάντα εντάξει.”

Γιατί στο τέλος της ημέρας, το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις,
είναι να είσαι αληθινός.