Δεν χρειάζεται να έχεις όλες τις απαντήσεις – και αυτό είναι εντάξει

Υπάρχει μια στιγμή μέσα στην εφηβεία που, σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζουν να σε ρωτούν πιο συχνά:

“Τι θα κάνεις στη ζωή σου;”

“Τι θα σπουδάσεις;”

“Πού βλέπεις τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια;”

Και είναι σαν ο κόσμος γύρω σου να περιμένει να έχεις έτοιμες απαντήσεις — σαν να πρέπει ήδη να ξέρεις.

Αλλά η αλήθεια είναι: δεν χρειάζεται να τις έχεις όλες. Όχι τώρα.

Η εφηβεία δεν είναι προορισμός — είναι διαδρομή.

Είναι η φάση που αρχίζεις να ανακαλύπτεις ποιος είσαι πραγματικά, όχι ποιος πρέπει να είσαι.

Και αυτή η ανακάλυψη δεν γίνεται μέσα από βεβαιότητες.

Γίνεται μέσα από δοκιμές, λάθη, ερωτήσεις, αμφιβολίες, και μικρές στιγμές που σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου.

Το να μην ξέρεις είναι μέρος της διαδικασίας.

Το να νιώθεις χαμένος κάποιες φορές δεν σημαίνει ότι αποτυγχάνεις.

Σημαίνει ότι είσαι στο ταξίδι αυτό.

Έχω δει εφήβους να κουβαλούν στους ώμους τους ένα βάρος που δεν τους ανήκει — την ανάγκη να τα έχουν ξεκαθαρίσει όλα.

Και τους λέω: “Δεν χρειάζεται να δώσεις τελικές απαντήσεις σε ερωτήσεις που ακόμα χτίζονται μέσα σου.”

Είσαι έργο σε εξέλιξη. Και αυτό είναι όμορφο.

Το ζητούμενο δεν είναι να ξέρεις από τώρα τον τελικό σου προορισμό.

Είναι να παραμένεις ανοιχτός.

Να είσαι περίεργος.

Να δοκιμάζεις πράγματα, να αφήνεις άλλα, να ρωτάς, να αμφισβητείς, να νιώθεις.

Δεν υπάρχει “σωστός δρόμος”. Υπάρχει ο δικός σου δρόμος.

Και αυτός δεν είναι ευθεία γραμμή. Είναι κύκλοι, είναι στροφές, είναι στιγμές που ξαναρχίζεις.

Αν σήμερα νιώθεις ότι δεν έχεις τις απαντήσεις, θυμήσου: ούτε εμείς οι “μεγάλοι” τις έχουμε πάντα.

Και αυτό είναι εντάξει.

Εσύ συνέχισε να περπατάς.

Με τον δικό σου ρυθμό.

Με αλήθεια.

Με το να ακούς την καρδιά σου.