Γονείς εφήβων: Δεν χρειάζεται να έχετε όλες τις απαντήσεις — αρκεί να είστε εκεί

Η εφηβεία είναι μια εποχή έντονη. Και όχι μόνο για τα παιδιά — αλλά και για τους γονείς τους.
Πολλές φορές ακούω γονείς να μου λένε:
“Δεν ξέρω πώς να του μιλήσω πια.”
“Ήταν ανοιχτός μαζί μου και τώρα έχει κλειστεί τελείως.”
“Κάνω κάτι λάθος;”

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει “σωστός τρόπος” να μεγαλώσεις έναν έφηβο. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο.
Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τη διαφορά: η παρουσία σας.

Όχι η τέλεια.
Η αληθινή. Η σταθερή. Η υπομονετική.

Οι έφηβοι δεν θέλουν γονείς που τα ξέρουν όλα. Θέλουν γονείς που αντέχουν να σταθούν δίπλα τους, ακόμα και όταν δεν τους καταλαβαίνουν απόλυτα.

Γιατί ναι — θα υπάρξουν σιωπές. Πόρτες που κλείνουν. Βλέμματα που αποφεύγουν.
Αλλά μέσα τους, οι έφηβοι παρατηρούν.
Βλέπουν αν νοιάζεστε. Αν ακούτε πραγματικά. Αν επιμένετε με τρυφερότητα.
Αν αντέχετε να είστε εκεί, ακόμα και όταν σας απορρίπτουν προσωρινά.

Το πιο σημαντικό που μπορείτε να τους προσφέρετε δεν είναι λύσεις — είναι χώρος.
Χώρος για να είναι ο εαυτός τους.
Χώρος για να κάνουν λάθη χωρίς φόβο.
Χώρος για να μάθουν να σας εμπιστεύονται ξανά — όχι επειδή τους πιέσατε, αλλά επειδή τους αφήσατε να αναπνεύσουν.

Και ναι, θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώθετε ανίσχυροι. Που θα αμφισβητείτε τον εαυτό σας.
Αλλά θυμηθείτε: το ότι δυσκολεύεστε δεν σημαίνει ότι τα κάνετε λάθος.
Σημαίνει ότι σας νοιάζει. Ότι είστε παρόντες. Ότι προσπαθείτε.

Και αυτό αρκεί.
Όχι για να τους “σώσετε” — αλλά για να τους δείξετε ότι δεν είναι μόνοι τους, ακόμα και όταν νομίζουν πως είναι.

Ο γονιός του εφήβου δεν χρειάζεται να είναι τέλειος.
Χρειάζεται να είναι αληθινός.
Να λέει: “Δεν ξέρω, αλλά είμαι εδώ.”
Να ακούει χωρίς να διακόπτει.
Να αγκαλιάζει, ακόμα κι όταν ο άλλος δεν ανοίγει τα χέρια του.

Γιατί στο τέλος, το πιο θεραπευτικό πράγμα για έναν έφηβο, είναι να ξέρει πως υπάρχει κάπου ένας ενήλικας που τον βλέπει, τον δέχεται, και τον περιμένει — με σταθερότητα και αγάπη.