Συμβουλευτική εφήβων: Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται ένας έφηβος… είναι κάποιος να τον καταλάβει

Υπάρχουν στιγμές στην εφηβεία που όλα μοιάζουν μπερδεμένα.
Η σκέψη τρέχει. Το σώμα αλλάζει. Τα συναισθήματα γίνονται κύματα που έρχονται και φεύγουν, χωρίς προειδοποίηση.

Και μέσα σε αυτό το χάος, υπάρχουν έφηβοι που δεν ξέρουν πώς να πουν τι νιώθουν ή φοβούνται ότι, αν το πουν, κανείς δεν θα τους καταλάβει.

Εκεί είναι που η παρουσία κάποιου τρίτου — ουδέτερου, σταθερού, χωρίς “πρέπει” — μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Κάποιου που απλώς κάθεται μαζί τους στο “μπερδεμένο”, χωρίς να βιάζεται να το λύσει.
Αυτό ακριβώς προσφέρει η συμβουλευτική εφήβων.

Όχι λύσεις-πακέτο.
Όχι συμβουλές όπως “κάνε αυτό και θα περάσει”.
Αλλά έναν χώρο ασφαλή, ήρεμο, όπου ο έφηβος μπορεί να είναι.

Στη συμβουλευτική εφήβων, δίνεται χώρος στην αυθεντικότητα.
Στην ερώτηση: “Μήπως δεν είμαι καλά και δεν ξέρω γιατί;”
Στην αμφιβολία: “Γιατί θυμώνω τόσο εύκολα τελευταία;”
Στο δικαίωμα να μην έχεις έτοιμες απαντήσεις. Να μην νιώθεις καλά κάθε μέρα. Να μην έχεις καταλάβει ακόμα ποιος είσαι.

Έχω δει εφήβους που στην αρχή έμπαιναν στο δωμάτιο με βλέμμα χαμηλωμένο.
Που δυσκολεύονταν να βάλουν λέξεις στο “κάτι δεν πάει καλά”.
Και μέρα με τη μέρα, είδα αυτό το βλέμμα να σηκώνεται λίγο πιο ψηλά.
Όχι γιατί “λύθηκε” κάτι μαγικά — αλλά γιατί νιώθουν πως κάποιος τους βλέπει. Πραγματικά.

Αυτό είναι το πιο βαθύ όφελος της συμβουλευτικής: η επανασύνδεση με τον εαυτό.

Και, κάποιες φορές, αυτή η επανασύνδεση αρκεί για να αρχίσουν να αλλάζουν όλα — αργά, μα σταθερά.

Αν είσαι γονιός και νιώθεις ότι το παιδί σου απομακρύνεται, ή δυσκολεύεται να εκφραστεί, να θυμάσαι:
Δεν χρειάζεται να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Η συμβουλευτική εφήβων δεν σε αντικαθιστά. Σε συμπληρώνει.
Γίνεται γέφυρα ανάμεσα στον έφηβο που προσπαθεί να ακουστεί… και στον κόσμο που συχνά δεν ξέρει πώς να ακούσει.