Κοινωνικό άγχος στην εφηβεία: Δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα — απλώς φοβάσαι να εκτεθείς

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο γεμάτο κόσμο.
Στο διάλειμμα, στο πάρτι, στο φροντιστήριο.
Και ξαφνικά... νιώθεις εκτεθειμένος.
Σαν να σε κοιτάζουν όλοι.
Σαν να πρέπει να πεις “το σωστό”. Να σταθείς “σωστά”. Να μην κάνεις κάτι “χαζό”.

Αυτό λέγεται κοινωνικό άγχος.
Και είναι κάτι που πολλοί έφηβοι νιώθουν — ακόμα κι αν δεν το παραδέχονται.

Μπορεί να έχεις νιώσει:

• Ότι “κομπλάρεις” όταν είσαι με άτομα που δεν γνωρίζεις καλά

• Ότι αν πεις κάτι και δεν γελάσουν, θα γίνεις ρεζίλι

• Ότι καλύτερα να μη μιλήσεις καθόλου — παρά να πεις κάτι “λάθος”

Αν έχεις κοινωνικό άγχος στην εφηβεία, δεν σημαίνει ότι είσαι αντικοινωνικός ή “ντροπαλός”.
Σημαίνει απλώς ότι φοβάσαι να εκτεθείς — γιατί νοιάζεσαι πολύ για το πώς θα σε δουν.

Και αυτό, κατά βάθος, δείχνει ευαισθησία.
Δείχνει ότι παρατηρείς. Ότι προσέχεις. Ότι αισθάνεσαι.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι νιώθεις αμηχανία.
Είναι ότι νομίζεις πως μόνο εσύ τη νιώθεις.

Αλλά η αλήθεια είναι: σχεδόν όλοι κουβαλούν μια μικρή ανασφάλεια όταν είναι μπροστά σε άλλους.
Απλώς κάποιοι το κρύβουν καλύτερα.

Το κοινωνικό άγχος δεν φεύγει με το να πιέζεις τον εαυτό σου.
Φεύγει σιγά-σιγά, με μικρά βήματα:

• Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να είναι αληθινός, έστω και αμήχανος

• Όταν καταλαβαίνεις ότι η αποδοχή δεν κερδίζεται με “τέλεια εικόνα” αλλά με ειλικρίνεια

• Όταν θυμάσαι ότι δεν χρειάζεται να “αρέσεις σε όλους” για να αξίζεις

Μην αποσύρεσαι επειδή φοβάσαι.
Είσαι πιο έτοιμος απ’ όσο νομίζεις.
Και πιο αποδεκτός απ’ όσο βλέπεις.