Ποιος είμαι; Η ερώτηση που φοβάσαι να ρωτήσεις — αλλά όλοι τη σκέφτονται

Είσαι στο σχολείο. Στο σπίτι. Στη βόλτα.
Και μέσα σου — χωρίς να το λες φωναχτά — επαναλαμβάνεται κάτι σαν ψίθυρος:
“Ποιος είμαι;”

Δεν φαίνεται από έξω.
Μπορεί να είσαι κοινωνικός, “οκ”, να γελάς, να συμμετέχεις.
Αλλά μέσα σου, νιώθεις ότι κάτι ακόμα... σχηματίζεται.

Η εφηβεία είναι η εποχή που η ταυτότητα αλλάζει, χτίζεται, και (μερικές φορές) καταρρέει για να ξαναφτιαχτεί.

Και είναι απολύτως φυσιολογικό να μην ξέρεις με σιγουριά:

• Τι σου ταιριάζει

• Τι πιστεύεις

• Ποιος είσαι μέσα σε όλα αυτά που “πρέπει” να είσαι

Το “ποιος είσαι” δεν απαντιέται με ένα quiz στο Instagram.
Ούτε με έναν ρόλο που υιοθετείς για να ταιριάξεις.

Χτίζεται σιγά-σιγά. Με ερωτήσεις. Με δοκιμές. Με λάθη.
Και κυρίως, με ειλικρίνεια προς τον εαυτό σου.

Πολλές φορές, το μπέρδεμα που νιώθεις, δεν είναι μπέρδεμα.
Είναι η αρχή της διαμόρφωσης σου.
Είναι η στιγμή που αρχίζεις να ξεχωρίζεις ποια κομμάτια της ζωής σου είναι δικά σου και ποια απλώς υιοθέτησες για να “ανήκεις”.

Αν κάτι δεν σου ταιριάζει πια, δεν σημαίνει ότι κάνεις πίσω.
Σημαίνει ότι προχωράς.

Μπορεί να αλλάξεις.
Μπορεί να χάσεις φίλους.
Μπορεί να μη σε καταλαβαίνουν όλοι.

Αλλά δεν ήρθες εδώ για να σε καταλαβαίνουν όλοι.
Ήρθες για να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

Και αυτό δεν γίνεται με βιασύνη.
Γίνεται με χρόνο. Με θάρρος.

Το “ποιος είσαι” δεν θα το βρεις έξω.
Θα αρχίσεις να το ανακαλύπτεις κάθε φορά που επιλέγεις κάτι γιατί το νιώθεις — όχι γιατί “πρέπει”.