Σύγκριση στην εφηβεία: Δεν χρειάζεται να είσαι σαν κανέναν άλλο για να έχεις αξία

Κάπου μέσα στην ημέρα — ίσως όταν ανοίγεις το κινητό, ή όταν κοιτάς γύρω σου στο σχολείο — εμφανίζεται αυτή η φωνή:
“Δες τον… Πόσο πιο έξυπνος φαίνεται.”
“Εκείνη έχει περισσότερους φίλους.”
“Εγώ γιατί δεν είμαι έτσι;”

Χωρίς καν να το καταλάβεις, μπαίνεις στη σύγκριση.
Όχι γιατί το θέλεις.
Αλλά γιατί ζεις σε έναν κόσμο που συνέχεια σε καλεί να “μετρηθείς”.
Ποιος είναι πιο κοινωνικός.
Ποιος γράφει καλύτερα.
Ποιος φαίνεται πιο ωραίος.
Ποιος “το έχει”.

Η σύγκριση στην εφηβεία είναι βουβή, αλλά βαριά.
Δεν κάνει θόρυβο — αλλά σε αδειάζει.
Σου ψιθυρίζει ότι κάπου δεν φτάνεις.
Ότι κάποιος άλλος το κάνει καλύτερα.
Ότι εσύ δεν είσαι αρκετός.

Αλλά η αλήθεια είναι άλλη:
Δεν μπορείς να κερδίσεις σε έναν αγώνα που δεν σου ταιριάζει.
Και δεν χρειάζεται να κερδίσεις καν.

Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός.
Είναι διαδρομή — και είναι διαφορετική για τον καθένα.

Αυτό που βλέπεις στους άλλους είναι κομμάτι της ιστορίας τους.
Όχι το σύνολο.
Δεν ξέρεις τι κουβαλούν μέσα τους. Δεν ξέρουν κι εκείνοι τι κουβαλάς εσύ.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο “πιο” κάτι για να είσαι “αρκετός”.

Η αξία σου δεν είναι συγκρίσιμη. Είναι μοναδική.
Όπως και εσύ.