Άγχος εξετάσεων στην εφηβεία: Δεν δείχνουν όλα τα τεστ ποιος είσαι

Ξυπνάς και νιώθεις την πίεση στο στήθος.
Μπορεί να μην είναι πανελλήνιες.
Μπορεί να είναι “απλώς ένα διαγώνισμα”.
Αλλά το σώμα σου το ζει σαν να κρίνεται κάτι πολύ μεγαλύτερο.

Μπορεί να μη σου το λέει κανείς, αλλά:
Δεν είσαι περίεργος που αγχώνεσαι.
Δεν είσαι “υπερβολικός”.
Δεν είσαι αδύναμος.

Είσαι ένας έφηβος που παλεύει να ανταποκριθεί σε προσδοκίες που πολλές φορές δεν είναι καν δικές του.
Και αυτό κουράζει.
Και φοβίζει.
Και πιέζει — περισσότερο απ’ όσο φαίνεται απ’ έξω.

Το σχολικό άγχος δεν είναι απλώς για τις εξετάσεις.
Είναι το βάρος του “πρέπει να τα καταφέρω”.
Είναι ο φόβος της αποτυχίας.
Είναι η ανάγκη για επιβεβαίωση.
Και μερικές φορές, είναι και το “αν δεν τα πάω καλά, δεν αξίζω”.

Αλλά άκου κάτι:
Δεν είσαι ο βαθμός σου.
Δεν είσαι η βαθμολογία ενός τεστ.
Και δεν κρίνεται η αξία σου από το αν απάντησες σωστά στην ερώτηση Γ3.

Αυτό δεν σημαίνει “δεν χρειάζεται να προσπαθείς”.
Σημαίνει πως μπορείς να προσπαθείς χωρίς να χάνεις τον ύπνο σου.
Χωρίς να ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος — όχι μηχανή.

Κάποιες φορές χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ρωτήσεις:
“Αγχωθήκαμε για την ύλη ή για την αξία μας;”

Γιατί πολλές φορές, το άγχος των εξετάσεων δεν είναι για τις εξετάσεις.
Είναι για αυτό που πιστεύεις ότι θα πει για σένα το αποτέλεσμα.

Και εκεί είναι που χρειάζεται να θυμηθείς:
Δεν σε ορίζει η επίδοσή σου.
Σε ορίζουν οι προσπάθειες, η επιμονή, ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στα πράγματα.

Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος.
Χρειάζεται να είσαι αληθινός.
Και αυτό, καμιά βαθμολογία δεν μπορεί να το μετρήσει.