Αποδοχή του εαυτού στην εφηβεία: Δεν χρειάζεται να αλλάξεις για να ανήκεις

Περνάς μπροστά από τον καθρέφτη και για μια στιγμή… στέκεσαι.
Κοιτάς. Παρατηρείς.
Μαλλιά. Δέρμα. Βλέμμα.
Και κάπου εκεί, αρχίζουν οι σκέψεις:
“Μήπως πρέπει να είμαι αλλιώς;”

Είναι πολύ εύκολο στην εφηβεία να νιώσεις ότι δεν είσαι εντάξει έτσι όπως είσαι.
Ότι κάτι λείπει. Ότι κάπου δεν “χωράς”.

Ειδικά όταν είσαι διαρκώς εκτεθειμένος σε εικόνες και πρότυπα — στα social, στο σχολείο, παντού.
Πρότυπα που λένε πως “έτσι είναι το σωστό”.
Που σε βάζουν να κοιτάς τον εαυτό σου απ’ έξω και να ψάχνεις τι να διορθώσεις.

Αλλά δεν είσαι project για διόρθωση.
Είσαι άνθρωπος για αποδοχή.

Και αυτό ξεκινά από μέσα.
Όχι όταν “φτιάξεις” κάτι.
Αλλά όταν το δεις αλλιώς.

Η αποδοχή του εαυτού στην εφηβεία δεν σημαίνει “τα αγαπάω όλα πάνω μου”.
Σημαίνει “σταματάω να πολεμάω με τον εαυτό μου κάθε μέρα”.
Σημαίνει “αφήνω χώρο και για τις μέρες που δεν μου αρέσω” — χωρίς να με ακυρώνω γι’ αυτό.

Το σώμα σου θα αλλάξει. Το μυαλό σου θα ωριμάσει.
Αλλά αυτό που σε κρατάει όρθιο δεν είναι η εικόνα σου — είναι ο τρόπος που σε βλέπεις.

Είσαι ήδη αρκετός.
Όχι επειδή είσαι “τέλειος”.
Αλλά επειδή είσαι αληθινός.