Το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν οι γονείς για το παιδί τους, είναι να κοιτάξουν μέσα τους

Έχουμε όλοι μας ιστορίες.
Πράγματα που κουβαλάμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Λόγια που μας ειπώθηκαν.
Σιωπές που μας πλήγωσαν.
Ρόλοι που μας φόρεσαν και δεν τους βγάλαμε ποτέ.

Και έπειτα, γινόμαστε γονείς.
Και ξαφνικά, χωρίς να το θέλουμε, αυτά που δεν κοιτάξαμε… αρχίζουν να βγαίνουν μπροστά μας.
Στο παιδί μας.

Όταν θυμώνει “χωρίς λόγο” — και μας τρομάζει πόσο μας θυμίζει τον εαυτό μας.
Όταν κλείνεται — και πυροδοτεί μέσα μας τη δική μας σιωπή, εκείνη που τότε δεν άντεξε κανείς.
Όταν μας απορρίπτει — και μέσα μας ενεργοποιείται ένας φόβος εγκατάλειψης που δεν ξέραμε ότι κουβαλάμε.

Δεν είναι ότι φταίμε.
Είναι ότι δεν μάθαμε να κοιτάμε μέσα μας.
Γιατί και οι δικοί μας γονείς δεν ήξεραν.
Γιατί έτσι πάει — μέχρι κάποιος να σταματήσει τον κύκλο.

Όταν είσαι γονιός εφήβου, το πιο γενναίο πράγμα που μπορείς να κάνεις,
δεν είναι να “τον σώσεις” από τον κόσμο.
Είναι να κάνεις χώρο μέσα σου για εσένα.

Να δεις από πού έρχεται η ανάγκη σου να ελέγχεις.
Να παρατηρήσεις τι σε πονάει τόσο όταν σου λέει “άσε με”.
Να αναγνωρίσεις το παιδί μέσα σου που ακόμα ζητάει αυτό που δεν πήρε τότε.

Γιατί το πιο επικίνδυνο δεν είναι να μην αγαπάς.
Είναι να αγαπάς μέσα από τον φόβο σου, την ενοχή σου, το παρελθόν σου — χωρίς να το έχεις ξεχωρίσει από το παρόν.

Και τότε, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις να μεταφέρεις στο παιδί σου κάτι που δεν του ανήκει.
Ένα βάρος. Ένα μήνυμα. Ένα “μη”.

Η εσωτερική δουλειά του γονέα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πράξη αγάπης.
Είναι το “θα σε αφήσω ελεύθερο, και δεν θα σε φορτώσω με κάτι που εγώ δεν έχω δουλέψει ακόμα”.
Είναι το “θα πάρω την ευθύνη για το δικό μου κομμάτι, για να μη χρειαστεί να το κουβαλήσεις εσύ”.

Δεν χρειάζεται να τα έχεις όλα λυμένα.
Δεν χρειάζεται να είσαι “θεραπευμένος”.
Αρκεί να είσαι σε πορεία. Να παρατηρείς. Να ρωτάς τον εαυτό σου:
“Αυτό που πάω να του πω, είναι δικό μου… ή κάτι που μου είπαν κάποτε και το πίστεψα χωρίς να το ελέγξω;”

Και κάθε φορά που θα σταματήσεις πριν αντιδράσεις,
κάθε φορά που θα πάρεις ανάσα πριν μιλήσεις,
κάθε φορά που θα πας προς τα μέσα σου πριν στραφείς προς τα έξω —
κάτι μέσα στο παιδί σου θα αναπνέει πιο ελεύθερα.

Γιατί η ελευθερία του παιδιού,
ξεκινάει πάντα από τη δική μας.